Het gaat er al een tijdje hard aan toe: de werklozen, de bijzondere jeugdzorgkinderen, de ziekenkastrekkers, de ocmw’ers… kortom iedereen die leeft van belastinggeld zonder duidelijk aantoonbaar ‘nut’ is kop van jut nu het solidariteitsbeginsel op de helling staat. Zelfs de ambtenaren, die ook leven van belastinggeld, worden uitgedaagd hun ‘nut’ te bewijzen. Want zoveel geld spenderen aan het collectieve, ten nadele van het individueel vermogen en dito keuzes, dat kunnen we ons niet langer ‘permiteren’, toch?
En na het langer werken debat, volgt het activeringsdebat. Nog een keer, en opnieuw, en opnieuw… de molen draait rond en rond. Steeds sneller draaiend, produceert de mallemolen een middelpuntvliedende kracht die steeds meer volk naar de marge zwiert. Steeds minder mensen zijn sterk genoeg, ook mentaal en intellectueel, om de voortdurende verandering, de toenemende complexiteit en de snelheid van dit alles aan te kunnen. En ten lange leste haken ze af. Ze klagen het systeem aan, terecht, maar gebruiken dit als excuus om niet meer in te zetten op eigen krachten en mogelijkheden. De drempels, de afwijzingen, de onzekerheden raken mensen zodanig dat ze zichzelf beschermen door de uitdaging niet meer aan te gaan, door zich steeds minder verbonden te voelen met anderen , met de samenleving. En soms ook de verbinding met zichzelf te verliezen. Het is daar dat slachtofferschap zich nestelt en mensen verlamt.
Wat mij opvalt, is hoe zwaar al die afwijzingen wegen op mensen en hoe weinig draagkracht/veerkracht sommigen hebben. Dat is geen verwijt, in tegendeel. Maar het zegt wel iets over hoe steeds meer mensen op één of andere manier 'kansarm' zijn , en daarmee de geboden kansen helemaal niet kunnen grijpen. Ik ben super goed geoefend in afgewezen worden en heb altijd voorspeld dat 'gewone middenklassers' dit nooit zouden aankunnen. En nu dat zich een precariaat vormt, zie je hoe steeds meer mensen niet langer voldoende 'mentaal uitgerust' zijn om alle afwijzing en onzekerheid enerzijds (naast de mallemolen) en alle complexiteit en risico's (op de mallemolen) nog te dragen en te verwerken. En ik zie ook hoe groepen van mensen zo snel mogelijk en zo veilig mogelijk van die mallemolen afwillen terwijl ze vragen dat de anderen het volhouden of meer moeten doen.
Misschien moeten we met zijn allen, op en naast de mallemolen, niet zozeer erop of eraf willen maar vooral werken aan een vertragen van die molen, zodat er minder ongelukken van komen...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten