Jos Reinhoudt schriijft op de blog van BECO, een consultant in MVO, een bijdrage met de provocerende titel ‘weg met het draagvlak voor MVO’. Ik citeer hier een stukje en geef daaronder mijn reactie. Want ik kom ze wel eens tegen, de ingenieurs van BECO en ze kijken inderdaad een beetje meewarig naar die ‘energieke' amateurs’ zoals ik. Terwijl het ook anders zou kunnen…
“De laatste tijd krijg ik steeds meer de kriebels van al die ‘jonge honden’ die duurzaamheid in hun bedrijf willen ‘promoten’, streven naar ‘draagvlak’ voor energiebesparing en die hun bazen ervan willen overtuigen hoe ‘leuk’ duurzaam ondernemen wel niet is.
Als ik dat ‘jeugdige enthousiasme’ voor duurzaamheid allemaal zie, zakt de moed me in de schoenen. Niet omdat ik niet voor duurzaam ondernemen zou zijn (integendeel!), maar omdat het aangeeft dat duurzaamheid kennelijk het stadium van liefhebberij nog niet ontgroeid is. Vervang in al die vlammende betogen het woord ‘duurzaamheid’ eens door ‘financiële degelijkheid’ of ‘betrouwbare producten’ en je proeft het verschil. “
Zoals altijd, is het een én én verhaal! Ik begrijp, na meer dan twintig jaar pionierwerk, zeer goed de frustratie van de medewerker van BECO, net vanuit die positie. Maar hoor ik daar ook geen typische 'engeering' benadering in? Het professionele instrumentarium voor MVO bestaat zowel uit 'harde' als uit 'zachte' instrumenten, die goed gekozen moeten worden ingezet. Inderdaad, er is nog teveel 'one shot' en teveel 'Green washing' en 'HR niceties'. Aan de andere kant zijn er ook te weinig professionele spelers op de Belgische markt, waardoor alleen een smal segment kan bediend worden op die geëikte (en niet alleen geijkte ;-) manier die BECO en haar concullega's eigen is. Ook draagvlak creëren is een professioneel onderdeel van een MVO strategie en acties. En naargelang het soort organisatie is dat eerder aan de orde dan technische ingrepen en technologisch optimisme. Op het anecdotische niveau bezig zijn, creërt immers het draagvlak voor meer fundamentale transities die er toch zitten aan te komen. Trouwens in productie omgevingen is de louter top down (de ingenieur weet het en de productiemedewerker doet het) ook achterhaald. Kijk naar six sigma (of een balanced score card). Dat evolueerde ook tot een procesmatige aanpak (tot op zekere hoogte), waarin participatie wordt gevalideerd. Ik weet dat jullie een ingenieursbenadering hebben, en wat meewarig kijken naar anderen die de 'softe' instrumenten voorop plaatsen in het proces. Maar zou het niet kunnen dat we complementair zouden moeten werken, en met wederzijdse erkenning en leren?
Ik zie weinig openheid tot nu toe... En bovenstaande bijdrage toont dit ook aan. Jammer...
Laat het dan ook een uitnodiging zijn aan het netwerk van MVO dienstverleners en van MVO klanten om in verscheidenheid succes te boeken.
