Erbarme dich

Ik kan niets toevoegen aan de commentaren die vooral een vertaling zijn van emoties en geloofssystemen, verslag doen van aannames en waarschijnlijkheid. De wens is zo vaak de vader van de gedachte. En de gedachte is vaak de leugen die troost biedt. Ik kan wel vertellen over mijn geloofssysteem. Weliswaar eentje zonder een God. Maar voor zij die een God (nodig) hebben: dat is ook prima. Het maakt me ondertussen niet meer uit waar je een moreel kader vandaan haalt, als je er maar eentje hebt en er naar handelt. Maar waar zou een ontmenselijkte mens een moreel kader moeten halen? Waar zou een mens zonder wezenlijke verbinding terecht kunnen in zijn of haar zoektocht naar leefregels die de weg naar geluk plaveien? Wie zal zich over hen ontfermen? Over wie zal ik mij ontfermen? Wie zal zich over mij ontfermen? Mijn geloofssysteem, mijn paradigma, is gebaseerd om mijn heilige drievuldigheid: ecologische, sociale en economische rechtvaardigheid. En elk van die dimensies verdient vele verhalen, parabels en liederen om uit te leggen wat daar mee bedoeld wordt. Misschien moet ik dan toch een bijbel maken, een leidraad voor hen die de luxe niet hebben om te reflecteren en de zoektocht naar moreel gedrag zelf te maken. Want geloven in het humanistisch ideaal van de zich ontwikkelende mens heeft een elite gecreëerd die vindt dat ieder voor zich maar moet komen tot menswording, met alle risico's en lijden van dien. Dat blijkt van geen meter te werken. Want er is wel degelijk een grens aan de maakbaarheid van mensen. Net daarom is het nodig de vertaalslag te maken van mijn geloofssysteem, mijn paradigma, mijn waarheid tot een begrijpelijke, enthousiasmerende versie. Deze blog draagt daar geenszins toe bij, dit heeft een andere doel. Het is een instrument van publieke reflectie. Erbarme mich, want ik weet dat ik niet weet. (maar wat ik weet, weet ik heel zeker)