Fondsen werven versus verkopen van inhoud…

Het staat vast: Music For Life heeft weer eens warmte gebracht in de koude week voor Kerstmis. Vlaanderen toonde zich van zijn beste kant en trok weer massaal de straat op om geld in te zamelen voor het goede doel. Samenhorigheid onder de Vlamingen en solidariteit met het Zuiden, bestaat er iets mooiers? Een kritische noot is echter onvermijdelijk, schrijft de 16-jarige Jana De Poorter op de site De Wereld Morgen.  Hieronder haar bijdrage.

Waarom trotseerden al deze Vlamingen de vrieskou voor Music For Life? En waarom schieten veel jongeren die moeilijk warm te krijgen zijn voor alles wat met het Zuiden te maken heeft wel in actie als het om Music For Life gaat? Weet diezelfde gulle Vlaming überhaupt waarvoor hij geld aan het inzamelen is?
Om dit te onderzoeken nam ik de proef op de som en vroeg het aan enkele jongeren op de Groenplaats. “Omdat we Music For Life een supertoffe actie vinden,” is het standaard antwoord. Met wat geluk wisten ze mij ook nog te vertellen dat ze het goed vonden dat de aidswezen in Afrika worden geholpen. Tot daar.
Nu kan je hen dat niet echt kwalijk nemen aangezien de media hier absoluut geen belang aan schijnen te hechten en ik er bijgevolg maar zelf naar op zoek ben gegaan.
Jawel, u leest het goed: enkele miljoenen euro’s worden met gemak ingezameld en ik moet op zoek gaan naar wat er precies mee zal gebeuren.
Die zoektocht verliep allesbehalve vlot. De website van het Rode Kruis blijft vaag. Ik besloot dus te bellen. Na uren geduld en lang aandringen kon de woordvoerder van het Rode Kruis mij vertellen dat het geld gebruikt zal worden om Aidsweeskinderen in Mozambique, Malawi, Zuid-Afrika, Namibië, Swaziland en Oeganda in hun ‘basisbehoeften te voorzien en hun kinderrechten te garanderen’. Die basisbehoeften zijn vooral eten, onderdak, bescherming en onderwijs. Het Rode Kruis zal de Aidswezen onder andere psychologische hulp verlenen en indien nodig in een nieuw gezin laten opnemen en materieel ondersteunen.
Materiële ondersteuning wil zeggen dat ons geld ook wordt gebruikt om hen van voedselpakketten en dergelijke te voorzien. Snel het verschil proberen maken dus. Met dat laatste heb ik het eerlijk gezegd wat moeilijk. Als er een ding is wat de Ngo’s door scha en schande hebben moeten leren is het wel dat ontwikkelingssamenwerking nu eenmaal niet zo werkt. Snel even het verschil willen maken stimuleert afhankelijkheid en komt de lokale economie in vele gevallen niet ten goede. Deze kortetermijnvisie past niet binnen het plaatje waar het Rode Kruis en Studio Brussel zo graag mee uitpakken: namelijk het zorgen voor een duurzame, structurele oplossing om weeskinderen van AIDS-ouders weer een toekomstperspectief te bieden. Hoe de verdeling van de opbrengst precies zal verlopen en welk deel ervan naar die materiële hulpverlening zal gaan weet niemand, zelfs het Rode Kruis kon mij geen cijfers geven.
Versta mij alstublieft niet verkeerd; ik ben geen cynicus die niets moet hebben van ontwikkelingssamenwerking en niet weet waarover ze het heeft. Het Zuiden ligt mij nauw aan het hart en ik ben in mijn vrije tijd actief binnen de jongerenafdelingen van heel wat ngo’s. Ik ben zelf naar het West-Afrikaanse Benin mogen reizen en heb zo ontwikkelingsprojecten naar waarde leren schatten, maar wat ik nu voel is een diepe verontwaardiging.
Verontwaardiging enerzijds ten opzichte van de Vlaming, die het kennelijk niet nodig acht verder na te denken over wat er met zijn geld zal gebeuren en al gesust is met de gedachte de arme kindjes in Afrika ‘geholpen’ te hebben… Zijn we zulke goedgelovige kuddebeesten?

Ik voel ook verontwaardiging ten opzichte van de media, door welke diezelfde Vlaming gemobiliseerd wordt en waarin kritische analyses volledig uitblijven. Alleen al het feit dat er bij het Rode Kruis geen standaard, gedetailleerd antwoord bestaat op de vraag waar de opbrengst naartoe zal gaan, wil zeggen dat het werkelijk niemand interesseert. Dat gaat er bij mij niet in.
Kritiek moet ook constructief zijn, vandaar de volgende oproep. Is het niet mogelijk om van de enorme populariteit van Music For Life gebruik te maken om de Vlaming aan het denken te zetten in verband met de ontwikkelingsproblematiek -met zijn schitterende verwezenlijkingen maar ook zijn eeuwige dilemma’s en gebreken? Zou het niet gezond zijn het strelen van de ego’s in Vlaanderen een week voor Kerstmis voor een keer eens niet te laten primeren? Het zou al een goed begin zijn om een duidelijk onderscheid te maken tussen noodhulp (nodig bij bijvoorbeeld natuurrampen, de specialiteit van het Rode Kruis) en structurele hulp (de specialiteit van de ngo’s en kleinschalige initiatieven, waarvoor de Vlaming en de overheid na Music For Life vrijwel geen geld meer lijken te hebben).
Alles bij elkaar is mijn grootste verontwaardiging misschien wel deze: is het niet schandalig dat ik, als zestienjarig, van natuur positief en idealistisch ingesteld meisje de spelbreker moet zijn en om een beetje transparantie moet smeken?
Zou het niet gezond zijn het strelen van de ego’s in Vlaanderen een week voor Kerstmis voor een keer eens niet te laten primeren? Het zou al een goed begin zijn om een duidelijk onderscheid te maken tussen noodhulp (nodig bij bijvoorbeeld natuurrampen, de specialiteit van het Rode Kruis) en structurele hulp (de specialiteit van de ngo’s en kleinschalige initiatieven, waarvoor de Vlaming en de overheid na Music For Life vrijwel geen geld meer lijken te hebben).
Alles bij elkaar is mijn grootste verontwaardiging misschien wel deze: is het niet schandalig dat ik, als zestienjarig, van natuur positief en idealistisch ingesteld meisje de spelbreker moet zijn en om een beetje transparantie moet smeken?

In de volgende post wil ik daarop uitgebreid antwoorden. En meteen testen hoe ik dat kan verspreiden…

Veggie , bio en multiculti kerst.

Aan de feestdis zijn aangeschoven: een violiste uit Minsk, een geluidstechnicus uit Minnesota, een student uit Samara en een havenarbeider uit Gent. En ik, natuurlijk, als gastvrouw en kokkin.

De Russische student kwam kennis maken met ons, want hij zocht als vrijwilliger een project. En ik zoek vrijwillige hulp. De ontmoeting was minder vruchtbaar dan verhoopt. Maar wel interessant, daar niet van. Ik werd meteen uitgedaagd: over God, de plaats van de mens op deze aarde- centraal, tussen God en de mindere soorten zoals dieren en planten, en over het feit dat er aan systemen geen ontsnappen aan is.  En dat wou hij zo graag…

De Amerikaanse vrouw was een warme, mooie verschijning, die nog wat langer bleef. De volgende dag werd de traagheid gezamelijk geoefend…

Het ging ook over Wit Rusland. En over democratie, als systeem maar ook als cultuur.

En de havenarbeider zei: “ de intellectuelen moeten er toch minstens één arbeider bij hebben, niet? “

En ik, ik vond dat het goed was…

de psychologie van 'sharing networks'

Rachel Botsman: The case for collaborative consumption | Video on TED.com

Nieuw! Biologische Vegetarische Frituur

Na maanden van zwoegen en zweten is het bijna zover! In januari 2011 zullen we met trots de Natuurfrituur (her)lanceren. Het is niet alleen een mobiele frituur - een zeldzaamheid in Vlaanderen- maar ook nog eens een biologische en vegetarische frituur. Begin volgend jaar kan je de heerlijke frietjes en snacks proeven op diverse locaties. Binnenkort te volgen op facebook en op de site van de Natuurfrituur.

De 3K’s van kansarmoede

Ik ben een leerervaring rijker. Niet als leerling, maar als lesgever. Ik ben bezig met een reeks sessies voor de stad Kortrijk voor leerkrachten, hulpverleners en baliemedewerkers in het kader van het jaar tegen de armoede , maar eveneens in het kader van het diversiteitsbeleid.

Voor een aantal medewerkers is dit een verplichte vorming en dus mocht ik mij aan enige weerstand verwachten. Dat na de sessie de dame met de meeste weerstand persoonlijk kwam zeggen hoe waardevol en goed ze de vorming vond, was een fantastische ervaring.

Eerlijke communicatie loont! En wie ruimte schept voor de ander, krijgt ook ruimte van die ander!

Lets gent maakte een filmpje....

Gentse Feesten: kleiner, fijner...

Ik wandelde de spiegeltent op de Gentse Feesten binnen en wandelde er een uur later weer buiten. Ondertussen genoten van muzikanten die meer zijn dan een wandelende muziekjubox, namelijk een wandelende muziekencyclopedie die terloops het publiek heel wat bijbrengen door hun interpretatie....

Leuk filmpje om LETS te promoten ...

Hier vind je een leuk filmpje over Letsen in Gent:

http://www.flickr.com/photos/letsgent/4599073070

Letsen is een systeem waarbij mensen 'vriendendiensten' ruilen door middel van 'stropjes', een soort munt maar dan renteloos en waardeloos buiten de groep. Het ruilen gebeurt voortdurend en tussen zoveel mogelijk leden van de groep. De waardering drukken we niet uit in een directe wederdienst, maar een een aantal 'eenheden van waardering' , we geven en ontvangen dus stropjes.

Het is leuk, sociaal interessant en vooral een goed alternatief voor wat veel te duur zou zijn indien je die diensten zou vermarkten...

de bijdragen tussen mei 2010 en juli 2010

MAANDAG 10 MEI 2010
Techno tekort
Eindelijk terug te gast om mijn eigen blog. Ik kom tijd tekort, maar sinds kort ook geheugen. En technologiekennis heb ik ook tekort. Vandaar de grote gaten in wat eigenlijk een berichtenstroom moest worden. Maar nu ik terug binnen ben, beloof ik mezelf en dus ook u , beste lezer, om dit terug vaker te doen. Want een blog moet leven. En de mijne was op sterven na dood.
Dus tot binnenkort.

DINSDAG 11 MEI 2010
Yiha! Gewoon doen! Kijk, kook en geniet...
Donderdag Veggiedag video! • EVA, verleidelijk vegetarisch

MAANDAG 31 MEI 2010
huishoud- en andere budget
Ik heb me geamuseerd om door middel van 'de stand van het land' van De Morgen een beetje te budgetteren. Dat moet ik immers voor mijn huishouden en mijn micro-onderneming ook doen. Van de het totaal aan BNP dat België produceert gaat ongeveer de helft naar de overheid. Dat levert een inkomen op van 165,8 miljard. Daarvan moet de overheden drie grote kosten betalen: haar eigen apparaat en de diensten die zijn produceren voor de bevolking, de uitkeringen en pensioenen voor de niet arbeidsactieve bevolking en de gezondheidszorg. Het apparaat kost 64,5 miljard, de gezondheidszorg kost 24,5 miljard en de grootste uitgave zijn de uitkeringen en pensioenen, namelijk 120 miljard. Dat bedrag wordt besteed aan 3.844.224 mensen die al dan niet jonger zijn dan 65 jaar (en ouder zijn dan 15 jaar). Er zijn in België 7.153.000 mensen tussen 15 en 65 jaar oud, wat de norm is voor 'arbeidsleeftijd'. Sommige mensen die niet actief zijn, zijn ouder dan 65 maar de meesten zijn toch nog jonger dan 65 jaar. Dit betekent dat van alle mensen die theoretisch zouden kunnen aan het werk zijn, er maar iets meer dan de helft ook echt aan het werk zijn. Op een andere keer vond ik een arbeidsgraad (wat zo heet die verhouding) van iets meer dan 60%. Aan het werk zijn betekent immers dan je bijdraagt aan de productie van diensten en goederen en dus aan het BNP. En op die manier verhoog je het inkomen van een staat (met een zelfde percentage als uitgangspunt).
Als je alle uitgaven optelt, is het totaal groter dan het inkomen. Dat betekent een begrotingstekort. Zoals het er nu uitziet - op de site van De Morgen tonen ze lopende cijfers - zal dat tekort oplopen tot 43,2 miljard, waarvan er al 19 miljard als tekort is voorzien. Als goede huismoeder maak ik mij dus ongerust en vind ik dat er een begroting moet komen in evenwicht of minstens onder de 3%.
Over de staatsschuld maak ik mij minder zorgen: die bedraagt ongeveer twee keer een jaarbegroting. Dat zijn schulden op lange termijn, en daar staan heel wat bezittingen tegenover. Ik denk wel dat de financiering van de staatsschuld te duur betaald wordt. Dus een afbouw van rente zou wel mogen (en meteen budgettair verlichting brengen, denk ik dan). Blijven afbouwen en afbetalen is de boodschap.
Maar de begroting baart mij dus wel zorgen. Want elk tekort wordt toegevoegd aan de staatsschuld. Hoe los je dat op?
Er zijn drie manieren: je vraagt meer geld aan de burgers en bedrijven (belastingen verhogen), je zorgt dat er meer burgers en bedrijven zijn die belastingen betalen (meer werk, meer ondernemerschap) of je belast andere dingen zoals energie en vooral 'vermogen'. Er is 706 miljard aan vermogen van particulieren, maar de overheid int maar 2,33 miljard belastingen op (groei op) vermogen.
Ik pleit niet voor belastingen verhogen, ik pleit voor de beide andere. Meer nog: ik roep iedereen op op persoonlijk in (micro-) ondernemerschap te investeren en volop coöperatieven op te richten, leenkringen te vormen en in allerlei vormen je eigen vermogen (gedeeltelijk) in te zetten zodat meer mensen kunnen ondernemen, werken, werk geven, belastingen betalen en bijdragen aan het BNP. Veel vermogenden hebben dat opgebouwd uit arbeid, hebben genoten van een ongelofelijke groei, en bewaren nu angstig hun geld bij de bank - wat achteraf ook niet zo veilig bleek. Neem het heft in handen en praat met elkaar: welke dienstverlening is er nodig en hoe kunnen we die organiseren, via de markt of anderzijds betaald. Dit is een oproep om je niet terug te trekken uit deze samenleving omdat jou schaapjes schijnbaar op het droge staan, maar deel te nemen aan deze samenleving, hetzij door arbeid, hetzij door kapitaal in te zetten. Durf!
DINSDAG 8 JUNI 2010
TV Vlaanderen
Na een dag van meer dan 30 graden, een provinciaalse markt en aperitieven op het terras is het de beurt aan TV Vlaanderen om een huis in Vidauban, 40 km van Saint Tropez, om te toveren in de Vlaamse huiskamer. De aanwezigen moeten overtuigd worden, middels ter zake, om voor deze of gene te stemmen.
Afstand nemen brengt overzicht, en dit geldt dus ook in dit geval. Over de inhoud hoef ik niet te bloggen, de wereld is mij voor. Ik bestudeer met plezier het fenomeen wanneer informatie niet langer spoort met de context waarin je verwacht wordt die te begrijpen.
Daarom pleit ik ervoor om af en toe tv te kijken op ongewone plaatsen, je mails te lezen op ongewone momenten en vooral een onderscheid te maken tussen de boodschap en de metacommunicatie die jou moet duidelijk maken hoe de boodschap moet begrepen worden. Mijn ouders begrijpen er niets van...En velen met hen. Het failliet van de democratie ligt ook in het failliet van de effectieve communicatie.
Ondertussen lees ik 'Enough' van John Naish, die op vrolijke wijze 'enoughness' promoot, te beginnen met 'enough information’. Genoeg! betekent niet : nooit meer of 'spaar me ervan' maar 'genoeg' is het herstellen van de middel- doel verhouding.
Misschien is deze blog al 'teveel' , maar tot nader order denk ik dat het ooit of soms tot iemands 'genoeg' behoort. Net zoals TV Vlaanderen in Zuid Frankrijk : meestal teveel, maar soms echt deel van mijn 'genoeg'.

VRIJDAG 18 JUNI 2010
Vakantie
Ik ben even op vakantie geweest. Een weekje naar Frankrijk, niet met het vliegtuig maar per trein. En de trein, dat is altijd een beetje reizen. Bij mijn thuiskomst las ik in het ledenblad van de milieuvereniging dat TGV-en dan toch niet (veel) milieuvriendelijker is dan vliegen. Het zit in de snelheid. Tenzij met compensaties. En dat kan je als 'luchtklant' ook doen via gift CO2.
Toch genoten van de reis, de plek van aankomst, de zon en de idiote leegte in mijn hoofd.
Nog maar net terug en ik zie de plaatsen waar ik langs de markt slenterde terug in het journaal. Storm, regen en modder hebben 'onze' regio, de Var, lelijk toegetakeld. "Je bent net op tijd weg", zei iemand. Maar ik maak me toch zorgen, niet alleen over ons huisje, maar ook over al die mensen die hun inkomen halen uit toerisme en landbouw, de voornaamste sectoren ginds, en die dus erg afhankelijk zijn van het weer en het klimaat: voor de toerist en voor de gewassen.
Ik las ooit ergens dat klimaatverandering eerst en vooral de kusten zou treffen: Op 40 kilometer van St. Maxime aan de ene kant en met de Voor-Alpen aan de andere kant, is de Var waarschijnlijk vanaf nu een extra kwetsbare regio. Maar wetenschappelijk is die bedenking niet, natuurlijk, alleen een geoefende intuïtie.

DINSDAG 6 JULI 2010
Potjebuur : doe mee!

Op Potjebuur (10 september 2010) brengen we een lekker hapje naar iemand uit de buurt. Potjebuur is een nieuw feest dat jaarlijks terugkomt en dat geïnspireerd is op het Suikerfeest (ook Id-oel-Fitr of het Kleine feest genoemd). Tijdens de ramadan brengen de moslims een maaltijd naar hun buren en ook op het Suikerfeest zelf, waarmee de ramadan afsluit, worden er kwistig lekkernijen uitgedeeld! Potjebuur is de symbolische uitbreiding van dit gebruik naar de gehele bevolking.Potjebuur mag dan geïnspireerd zijn op een gebruik uit de islam, door een "vreemd gebruik" te integreren in onze eigen cultuur geven we als volk een niet mis te verstaan signaal van respect en waardering naar àlle allochtone gemeenschappen in ons land.

MAANDAG 12 JULI 2010
De tuin & geschiedenis
Wat nu een tuin aan het worden is, was een verzameling 'koterijen' zoals Vlaanderen er vol van staat. Maar terwijl de laatste resten verwijderd worden, ontdek ik toch weer een stukje geschiedenis. In de tuinmuur zit namelijk een schoorsteen, althans het bovenste gedeelte. En wanneer ik het gat iets groter maak omdat ik een holte voel, ontdek ik ook hoe aan de andere kant de tuinmuur zonder meer als basis moet dienen voor een volgebouwd achterkoertje van een arbeidershuisje. Dan maar de eigenaar verwittigd dat hij dit moet herstellen op een manier die veilig is voor de (latere) huurders van het piepkleine appartement. Dus nu heb ik een schouwaansluiting in de tuin voor een BBQ of vuurschaal. Maar dat is maar de helft van de ontdekking. Ter hoogte van die schouw vind ik ook een stuk van een 'vloerplaat' terug. Dat is niet zo verwonderlijk, want in een boek over de wijk wordt beschreven hoe er een oven stond (achter het huis, dus in de tuin) waarin het 'besmet linnen' van de arme vrouwen en mannen werd verbrand nadat de mensen zelf werden ontluist en zich konden wassen. Ook bij epidemieën in de stad, werden regelmatig de oven gebruikt om kledij en ander textiel te verbranden als maatregel voor de volksgezondheid. De oven is al lang weg, maar door er symbolisch een ander 'verbrandingstoestel' te zetten, zal ik weer een deel van het verhaal van dit 'asil de nuit pour femmes' visualiseren. En met schouwaansluiting is 'vuurtje stook' alvast niet hinderlijk voor de buren. Trouwens, vuurtje stoken is niet bepaald ecologisch, maar onder voorwaarden kan je de vervuiling , zichtbaar en onzichtbaar , wel erg beperken. Ecologie vraagt een ietsje meer, maar je kan er toch alle kanten mee op...
DONDERDAG 15 JULI 2010
Eco-bitch en ecobitch bis
Na heel wat omzwervingen heb ik mijn 'originele' blog terug gevonden. Nu moet ik beslissen welke ik zal behouden en hoe ik de andere kan doen verdwijnen. Tot nader order zijn er dus nu twee blogs en amper lezers. Misschien moet ik daar toch iets aan doen...
De originele heet 'eco-bitch' en is te vinden op http://eco-bitch.blogspot.com/

de bijdragen tussen mei 2009 en september 2009

ZONDAG 3 MEI 2009
Tweede poging
Na een eerste poging, elders op Blogger, doe ik hierbij een tweede poging om een blog te starten over het dagelijks ecologisch leven. De eerste poging is gestrand op de veranderingen binnen Blogger, dus niet erg slim van een ecobitch die digitaal door het leven gaat. Maar ik ben ook maar een mens, die paswoorden en gebruikersnamen kwijt kan raken.
Dus liever dan zoeken naar wat ik verloor, begin ik gewoon van vooraf aan.
De bedoeling van deze blog is mensen te inspireren tot een duurzame levensstijl. Dat doet bijvoorbeeld de Low Impact Man Steven Vromman ook, maar de lezer zal vlug ondervinden dat we een verschillende stijl hebben om soortgelijke doelen te bereiken.
Zoals opa zei: er moet van soorten zijn! En dat geldt zeker voor de ecologisten...

ZONDAG 10 MEI 2009
Handtas met afwas
Ik heb altijd een tas bij. Een handtas, boekentas of boodschappentas of een recipiënt die voor alles tegelijk dient. Ik twijfel ook voortdurend tussen 'travelling light' met een minitasje of gerief in de broekzak en de al dan niet uitgebreide versie van de draagtas. Maar alle oplossingen hebben iets gemeen, namelijk een compartiment voor de afwas.
Omdat ik overal onderweg eet, wegens tijdgebrek vaak, kom ik in contact met heel wat verpakkingen en wegwerpbestek. Zeker dat laatste is stevig genoeg om enkele afwasbeurten te doorstaan. Dus verzamel ik al die dingen in mijn tas, was die thuis af en vervolgens ontstaat dan een hele collectie lepels, vorken, messen en 'compacte combi's' van bestek. Telkens er een feestje is, haal ik naast de bekers (afwasbaar) en borden (afwasbaar) de bak met gerecupereerd bestek boven. Dat laatste gaat veel vaker stuk of de vuilbak in dan een bord of beker. En als het blijft liggen, dan wordt het opnieuw afgewassen en kunnen we van vooraf aan beginnen...Er is altijd maar een klein percentage dat verdwijnt, en ik eet genoeg onderweg om het weer aan te vullen. Nu kan je zeggen: eet niet onderweg, of zorg dat je een vork bij de hand hebt. En dat is ook zo. Wanneer het kan , kook ik liever zelf. En ik heb natuurlijk altijd een beetje bestek op zak.
Maar omdat we realistisch blijven, en omdat het hergebruik toch beter is dan wegwerpen, gaan we voor de handtas met afwascompartiment...


ZONDAG 17 MEI 2009
Style me green
Zoals de stoere vrouwen in Amsterdam een koopleger vormen, zo is er in Gent 'Style me green', een heerlijk clubje vrouwen, en soms mannen, die leuke dingen doen op een duurzame manier. Onze aller-leukste en vrolijke Sarah verzorgt een uitstekende nieuwsbrief met tips en activiteiten. Om er maar een paar te noemen: ‘pimp up my dress’ en ‘guerrilla gardening’. Cool!
Meer op www.stylemegreen.be.

VRIJDAG 29 MEI 2009
Emo shoppen
Ik had onlangs een baaldag op vrijdag. Dat is een ander soort baaldag dan op maandag, bijvoorbeeld. Rond vijf uur breekt het compensatiemonster los. Ik moet zo nodig compenseren dat ik geen lief heb of stress op het werk, teveel ideeën heb of net te weinig. Zo ook die vrijdag, zo rond de klok van vijven. Gelukkig werkte ik thuis die dag en om half zes duurde het vier minuten tussen het afsluiten van de laptop en betreden van de kringwinkel. Zo makkelijk gaat dat dus. Straks zou de winkel sluiten, dus snel nog even een kleedje zoeken. Gelukkig hangen de grote maten apart, dat scheelt in zoektijd. En terwijl ik een jurk vond, en een truitje voor erbij vroeg ik mij af of ik - als een echte clochard de luxe- erin zou slagen om alles te vinden om mij te transformeren van ‘trainingpak kansarme’, want zo zag ik er uit op dat moment, in dame. En ja hoor, ik vond een handtas en een paar lage pumps. Met ook nog een tweede kleedje in de hand, liep ik naar de kassa. Bleek dat per 3 aankopen de vierde gratis was. Voor vijf items betaalde ik uiteindelijk 12,75 euro. Ik stopte alles in mijn nieuwe handtas, weeral verpakking gespaard, en trok naar de kroeg. Ik kwam er binnen als een baggy lady, ging naar het toilet en kwam buiten als een dame. De barvrouw fronste nog wel de wenkbrauwen, maar toen ik over het experiment vertelde, vond ze het wel leuk om zelf ook eens te proberen. Blijft natuurlijk het feit dat ik op dat moment consumeer om te compenseren, bio wijntje in de hand. Er bestaan vast en zeker mannen die voor andere soorten compensatie kunnen zorgen...

ZONDAG 2 AUGUSTUS 2009
Europa, mijn dorp
Ik heb al een tijdje EVS'ers in huis. EVS, European Volunteer Service, is een potje Europees geld dat gebruikt wordt om jongeren in een vrijwilligersstatuut te laten uitwisselen tussen verschillende ngo's en vzw's. Hector is de laatste van de EVS'ers die hier verbleven gedurende de voorbije jaren en allemaal werkten voor Friends of the Earth Vlaanderen. Hector is een Spanjaard, maar ook Françaises, Duitse madammen en Finse meiden passeerden de revue.
Vanaf september komt er een Turkse jongeman ons vervoegen. Niet als EVS'er maar vanuit het Comenius project, ook een potje Europees geld bedoeld om onderwijsmensen uit te wisselen binnen de EU, maar dan de grootst mogelijke definitie ervan...
Na de mensen zonder papieren en de minderjarige niet begeleide vluchtelingen, mensen uit het Zuiden en uit Oost-Europa, opgevangen te hebben in dit huis, is het nu de beurt aan Europeanen. Het grootste verschil is de legitimiteit van hun verblijf in Vlaanderen. Vaak is dat een kwestie van kansen. Of in het ander geval, van kansarmoede.
Het begrip allochtoon is eigenlijk achterhaald. Er blijft alleen de tweedeling kansarm - kansrijk over en dat neemt vele kleuren aan. Want zoals we graag intellectueel en cultureel globaliseren, zo globaliseert ook de armoede en de kansarmoede...
Iedereen is welkom in mijn dorp dat Europa heet en in mijn huis, maar kansarmen zonder bestaansrecht vinden nergens legitimiteit van bestaan. Ze vinden ook zelf geen doel of thuis en lijken veroordeeld tot zwerven en steeds vluchten. Hoe kunnen we hen onthalen zoals we dat voor de niet kansarmen doen? Hoe geven we elk mens legitimiteit en een doel om voor te leven?
Het is heerlijk globaliseren met geestesgenoten, maar we mogen de grote hoop niet achterlaten...
Het is een werkpuntje voor mij en het project dat dit huis is.

DONDERDAG 3 SEPTEMBER 2009
Multi-modaal
Een ecobitch is multi-modaal! Niet dat ik tot meerdere soorten van een sociologisch gemiddelde behoor, verre van. Ik ben Multi-modaal in mijn mobiliteit. Ik beschik over verschillende transportmodi, maar ik vermijd de aanschaf van een 'toestel'. Dat is de basisgedachte, die wonderwel aansluit bij het cradle to cradle principe dat we straks niet langer een voorwerp kopen, maar de 'nut' huren die het voorwerp ons verschaft.
Concreet, ik ben gebruiker van cambio autodelen, Dégage particulier autodelen Gent, de auto van de buren, een taxi af en toe, Vélo fietsverhuur in Brussel, de Fietsersbond, de Lijn in Vlaanderen, de NMBS in België en de MIVB in Brussel. Mocht ik een fiets in Gent kunnen huren, ik zou het ook doen.
Er is een financieel voordeel en een ecologisch voordeel aan die regeling. Omdat ik alleen betaal wat ik gebruik, geef ik op jaarbasis minder uit aan mobiliteit dan bij de aankoop van een wagen, zeker in combinatie met woon - werk verkeer. Bovendien zit er ook geen geld 'vast' in de aankoop en het afschrijven van zo'n ding. En ik betaal geen financieringskost. Ik betaal sowieso niet graag voor het gebruik van geld, al doe ik het wel.
Het ecologische voordeel is dat je, omwille van het verband tussen keuze en kost, wel twee keer nadenkt vooraleer voor de ene of de andere modus te gaan. Zodoende zoek ik naar alternatieve oplossingen voor mijn behoefte aan mobiliteit, inclusief mij afvragen of deze of gene verplaatsing wel nodig is.
De volgende oefening is het optimaliseren van al die modi tijdens één traject. Want ik krijg te vaak boze blikken als ik de fietskar op de bus meeneem. En aan een huurfiets de fietskar hangen lukt (nog) niet. Of ik betrap mezelf erop dat ik een cambio auto huur vanuit Gent, terwijl ik ook eerst een stukje naar de volgende stad had kunnen sporen, om de laatste kilometers naar het platteland met Cambio te rijden. En een plooifiets is misschien nog een ontbrekende schakel.
Wat een luxeprobleem, zul je denken. Maar wanneer straks fossiele brandstoffen echt schaars en duur worden, ben ik alvast een beetje afgekickt van mijn olieverslaving...
En zeg nu zelf, Brompton is toch eco-chic?

eco-bitch en ecobitch bis

Voor wie toevallig op deze blog 'valt': het vervolg speelt zich af op ecobitch bis via http://ecobitchbis.blogspot.com/ omdat deze blog blokkeerde.

Maar misschien moet ik terug keren naar deze ecobitch. In ieder geval zullen we blijven proberen om de twee samen te voegen, en zelf door te groeien tot een echte blogger...