De prijs van genot

Ik eet graag en ik eet veel. Ik ben gulzig en bourgondisch. Maar ik ben wel een vegetariër. Het klinkt tegengesteld aan elkaar, maar het is het niet. Duurzaam leven betekent niet een algehele ascese maar wel een juiste middel-doelverhouding.
De combinatie van vegetarisch en biologisch eten is niet alleen goed voor het milieu, het is ook nog eens gezond. Tenzij je, net als ik, teveel sauzen eet en teveel vetstoffen gebruikt.
Steeds vaker kan je op restaurant een vegetarische schotel bestellen, niet zonder risico. Onlangs nog kreeg ik een groot, diep, wit bord met schijfjes komkommer gedrenkt in één of ander sausje. Ik wachtte nog even op een aanvulling van deze presentatie maar meer dan een mandje brood zat er niet in. Dit was dus geen vegetarische maaltijd.
Tijdens het weekend dan maar zelf aan de slag. Eerst boodschappen doen. Biologische ingrediënten worden steeds beter betaalbaar. Niet zozeer omdat de prijzen zakken, maar omdat ze niet stijgen zoals de andere prijzen. Kortom, het prijsverschil wordt steeds kleiner. Het argument 'bio is te duur' gaat steeds minder op, zeker als je vlees, vis en vleesvervangers vermijdt.
Gemiddeld geeft een Belg 13% van zijn budget aan voeding uit. Ik geef meer uit aan voeding. Zeker aan voeding waarvan ik weet dat de producent een juiste prijs krijgt. In het Zuiden via fair trade, in het Noorden via de directe verkoop van de Bioboeren.
En ik geniet: van de maaltijd, van de mensen met wie ik de maaltijd deel, van de kwaliteit van de ingrediënten, van de wijn en het gezang dat volgt.
Zo makkelijk kan het zijn: de juiste prijs betalen voor genot.

Congo

Ik zit steeds vaker op de trein. Gisteren nog tegenover een bejaarde franstalige dame. Ze had in Congo gediend. Eerst in Burundi, wat toch Congo niet was. In 1961. En na haar huwelijk in de hoofdstad van Zaïre les gegeven, onder Mobutu. "Maar we zijn terug gekeerd in 1974 omdat we er niets meer konden doen". De rest van hun gezamelijk leven werd verdeeld over de "papeterie" in een waals stadje en hun appartement aan de kust. De Vlaamse kust, waar ze ook nu haar dagen als weduwe slijt, een beetje eenzaam omdat ze het Vlaams een vreemde taal vindt en zeker het West-Vlaamse dialect. Bevend nam ze haar valiesje en stapte wankel naar de deur. Op weg naar een zoveelste begrafenis.
Ik wil naar Congo. En naar Tanzania. En naar Uganda. Ik wil zien en voelen wat Afrika doet met een mens en wat mensen doen met Afrika. En er dan over vertellen. Voor Trias, omdat het mijn vak is, maar ook voor mezelf.
Ik moet dringend herbronnen want ik wil niet het soort eenzaamheid van die dame ademen.

Een maand verder en een wereld verder

Ik ben zonet aangeworven als adviseur Fondsenwerving en Externe Communicatie, vanaf nu dus FW&EC, voor Trias. Trias is een noord-zuid-ngo, ook wel ontwikkelingssamenwerking genoemd. Beide termen vatten niet echt goed wat Trias doet, vind ik. Het zegt zo weinig over de rol van Trias binnen de sector. Niemand kent de naam, laat staan dat het een merk zou zijn.
Een vette communicatiekluif dus, waar ik maar al te graag mijn tanden in zet.
Vandaar ook de radiostilte tot nu toe. Ik ben nu even overbevraagd. Want LUDI bestaat ook nog en de resultaten van eerdere prospecties lopen binnen.
Ondertussen gaat er een wereld voor me open. Ik heb al op veel dimensies van duurzame ontwikkeling gewerkt, maar noord-zuid is professioneel nog niet eerder aan bod gekomen.
In mijn persoonlijke versie van een duurzame levensstijl zit er wel een noord-zuid dimensie. Ik ben al jaren lid van zij-aan-zij, een project van de "concurrentie", nl. 11.11.11.
En het is nu mijn taak om slimme concepten te bedenken zodat Trias een merk wordt en fondsenwerving daaruit kan volgen. En niet omgekeerd...

Wat moet anders: bis

Naast voeding is wonen een groot en zelfs groots thema in mijn leven. Ik woon dan ook in een bijzonder pand: een negentiende eeuws nachtasiel voor arme vrouwen. Verkocht door de pastoor aan de toenmalige huuder, namelijk ondergetekende.
Nog steeds in de fase van saneren en structureel herstellen, is het huis een werf-waarin-we-leven. Vanwege de oppervlakte voor een kerngezin van twee - moeder en zoon - verhoogt het mijn ecologische voetafdruk. Maar het huis wordt ook gebruikt als gastenverblijf voor twee Europese vrijwilligers die voor Friends of the Earth Vlaanderen en Brussel telkens een jaar werken, en ik werk vanuit een kantoor aan de straatkant.
Mochten de banken willen meewerken, zit er veel meer rendement in dit gebouw: de zolder als lage energie appartement, de kelder als aardeschip/vertel- en inleefruimte, de badkamer ontdubbelen in de hoogte,...
Toen ik een lening vroeg bij de bank, was meteen de vraag of ik dat alleen zou dragen. Natuurlijk werd het dan een stuk duurder. Waarop ik de bal terug kaatste: leveren jullie soms ook een lening mét een lief, misschien? Zodat ik minder rente moet betalen en - wie weet- er een klusjesman bij heb.

Vivre bio à Paris

Vorige week liep ik door de Rue Saint Denis in Parijs, samen met mijn zestienjarige zoon. We bekeken de winkeltjes . Tegenover een sexshop in één van de oudste straten van Parijs vonden we een bio-boutique. "Het is alle twee natuurlijk", merkte Ewout schamper op. We liepen binnen en kochten er voor 20 euro bio-lekkers voor op onze hotelkamer.
Het hele weekend hebben we uitgekeken naar vegetarische eethuisjes, bio-winkels en ecologische producten. Niet intensief, maar toch. Maar vraag en aanbod bij elkaar brengen - marketing heet zoiets - is ook aan de Parijse eco-ondernemer (nog) niet besteed. Op maandag kocht ik in de Fnac 'Vivre bio à Paris'. Voor 6 euro kan ik lezen wat bio is, waar ik in Parijs bio kan kopen en krijg ik een lijstje van bio eethuizen, al dan niet vegetarisch.
Een vegetarische gids, zoals die voor Gent of Antwerpen uitgegeven door EVA vzw, vond ik niet.
Er is nog werk aan de winkel. Stiekem beeld ik me in dat LUDI ook een kantoor in Parijs heeft en betaald wordt om marktaandeel te halen van 'ons gelijk'.

OPERO

Opero betekent "ik werk" en is de naam van een project dat we opzetten omtrent het zoeken naar talent en competenties bij kansarme jongeren die de zorg verlaten.
In vacature was te lezen dat er 232.000 mensen een rva vergoeding krijgen zonder beschikbaar te zijn voor de arbeidsmarkt, waarvan het overgrote deel 50-plussers overigens.
De werkgevers en de HR-wereld reageren verkrampt op de uitdaging om in dit "bezinksel van de arbeidsmarkt" te graven naar talenten en competenties bij mensen-met-een-hoek-af.
Ik schreeuw het al drie jaar van de daken: er is een "residu" van 100.000 Belgen die nooit meer plaatsbaar zijn in de reguliere arbeidsmarkt.
Er zijn 95.000 vacatures die niet ingevuld geraken, las ik in Vacature.
In de Zevende Dag, enkele jaren terug, hield ik ten opzichte van Vandelanotte al een pleidooi voor een inventaris van alle beschikbare competenties bij mensen, inclusief die zonder papieren.
Mensen zijn niet oneindig aanpasbaar. Dus moeten we functies en de bijhorende takenpakketten herdenken in functie van aanwezige competenties en niet altijd omgekeerd de competenties zoeken voor de functies.
We moeten weg van een aanwervingsbeleid dat er op gericht is de HR-risico's te vermijden naar een management van talent én de HR-risico's die eraan verbonden zijn.
Opero wil de brug vormen tussen een specifiek deel van de aanbodzijde en geëngageerd deel van de vraagzijde. In oktober 2008 zullen ze elkaar ontmoeten op een evenement. Wie zal daar zijn?

Wat moet anders: bio?

Ik vond gisteren een door mezelf geschreven lijstje met als titel "wat moet anders?"
Het aantal maaltijden per dag, de manier waarop ik eet en wat ik eet, bijvoorbeeld, moet anders.
Ik mag dan al een bio-vegetariër zijn, dat is zeker geen garantie voor gezondheid. Je kan immers elke dag bio-frieten met bio-mayo eten, daar veel biobier of bio-wijn bij drinken. Daarvan krijg je dan een bio-lever en ga je lekker bio-dood.
Bio is immers een - voor mens en milieu- gezonde productiewijze, géén gegarandeerd gezonde consumptiewijze.
En wat de voedingwaarde betreft: in alle verse voeding zit meer dan genoeg voedingswaarde mits een juiste verwerking en goede mix en dosering van ingrediënten. Bio is dus niet gezonder qua aanwezige voedingswaarde maar gezonder qua afwezige residu's.
En zelfs de groene opperhoofden krijgen dit niet gezegd in een voor iedereen begrijpbare one-liner.

versje terug gevonden

Pijn

Er is piepende pijn
en ploffende pijn.
Er is puntige pijn
en pientere pijn.
Ook poep-pijn en piekerpijn
zal er altijd zijn.

Pijn als vuurwerk in je buik
tot je gouden sterren ziet.
Pijn met een brandend begin
waarover je veel tranen giet.
Pijn waarmee je de wedstrijd wint.
Pijn die als een lied altijd herbegint.

Eco-bitch is back

Het heeft een tijdje geduurd. En ik ben ook heel erg "weg" geweest. Waarover later meer. Maar ik ben terug. Wegens te lezen in marketing driven en ook wel omdat ik wil vertellen.
Met nieuwe verhalen over de rock'n roll van het eco-leven en mijn uitbundige versie van soberheid.
En met een nieuw bedrijf(je). En veel lekkers tussendoor.
Ik heb me voorgenomen om met chaotische regelmaat te bloggen.
Ondertussen kan je ook als surfen naar www.educatievewinkel.be