Opgewonden over energie…

Als reactie op een bijdrage op De Wereld Morgen van Eloi Glorieux  (Greenpeace, ex-Groen) en Sara Van Dyck (BBL), heb ik mij nog maar eens opgewonden over energie. Mijn toogtirade van gisterenavond ging daar ook al over. En toen was de kerncentrale in Japan nog niet ontploft. En ook op een artikel in de Standaard kon ik niet nalaten te reageren…

De belangrijkste reflex die een groot deel van de bevolking maakt, en ook veel technologisch optimisten en andere ingenieurs, is dat we niet kunnen weerstaan aan de 'wetmatigheid' van economisch groeidenken en daarmee business as usual. Ook in het stemhokje zal men steevast kiezen voor het vermijden van een verlieservaring, zelfs al biedt die andere keuze een mogelijke winst (in milieukwaliteit , in kwaliteit van leven). Men kiest nu eenmaal veel vaker voor de bekende weg van het ongeluk dan de onbekende weg van het (mogelijk) geluk. Dat mechanisme zit zeer diep en kunnen we niet ontkennen of veroordelen. We zullen ermee aan de slag moeten, onder andere door energiebehoefte, energievoorziening , energiesoorten, energieverbruik en de finale behoeftebevrediging waartoe ze dient anders te positioneren. Te beginnen met twee suggesties:
- begin met het verhaal met dat van de primaire energiebronnen , hun voorraad en de vraag naar/ behoefte aan intra europese energieonafhankelijkheid (en dus niet een Belgische of Vlaamse, want dit zou hetzelfde zijn als NY city zou zeggen dat ze geen 'Amerikaanse’ stroom zou willen)
- breng een apart verhaal voor alles wat huishoudelijk en gelijkgesteld verbruik is, en een ander verhaal over industriële afnemers. Zowel in energiezekerheid, in ecologische kost en baten, als in economische consequenties zijn die erg verschillend. Ze vragen  een andere benadering om oplossingen voor te stellen, een andere outcome ook.  En vooral, we kunnen  dan ook een sterk verhaal van opportuniteiten vertellen, ook technologisch én economisch.
Ik mag het dan in de feiten eens zijn met de schrijvers, wat niet zo verwonderlijk is, maar de vertaalslag naar de bevolking wil maar niet lukken. Het energiedebat is niet alleen een inhoudelijke strijd of een politiek -ideologisch gevecht, maar ook (en misschien vooral) een communicatie oorlog. Ik verwijt de groene kant hun 'voortdurende onhandigheid'  daarin en dan druk ik me nog voorzichtig uit.
Gelijk hebben is een stuk makkelijker dan gelijk halen, en tot nader order wil ik niet voorbij gaan aan  de democratie, hoe 'dom' die zich ook gedraagt…

Over democratie, met dank aan LIM

Verkiezingen winnen is een kwestie van marketing. Het is geen kwestie van gelijk hebben, maar van gelijk krijgen. En je krijgt mensen niet mee door hen frontaal aan te vallen in hun gewoontes en waarden waar ze een heel leven in geloven… Het zal toch ‘slimmer’ moeten… En daarvoor zijn meer middelen nodig en slimmere technieken. De democratie is maar zo sterk als de zwaktste schakel, namelijk die burgers die zich laten ‘kopen’ door de belofte van de politieke reclame. En net daar ligt ook de macht voor diegenen die dit fenomeen aanklagen, namelijk wees dus beter in jouw eigen marketing.
In het stemhokje kiezen de meeste mensen vanuit de hoop dat ze met hun keuze een ‘verlieservaring’ kunnen vermijden. En dat verkiezen ze boven een (noodzakelijke) verandering die waarschijnlijk of misschien ‘winst’ oplevert.  Liever de bekende weg van het ongeluk, dan het onzekere pad van geluk… Dat dillemma speelt heel hard in het stemhokje en iedere ‘electoralist’ weet dat. Vandaar de retoriek ‘dat we iets gaan doen aan de prijzen’, namelijk we beloven u ‘zo weinig mogelijk verlies’ te voelen. Maar verliezen, dat doen we! Elke dat verliezen we ecologisch en sociaal kapitaal, in een mate die soms onomkeerbaar is.
De vraag is: hoe gaan we de bevolking leren om met dat ‘minder’ en dat ‘ verlies’ om te gaan? Wij, het maatschappelijk middenveld, heeft het 30 jaar geprobeerd met informatie, argumentatie en individuele bewustwording. En wat is het resultaat?  Zou het kunnen dat de instrumenten die ‘de overkant’ inzet effectiever is? Zou het kunnen dat we, ook gezien de urgentie’ , moeten benaderen met communicatie die hen wel bereikt, hen wel aanspreekt. Zou het kunnen dat we de ultieme democratische uitdaging, namelijk de ‘connectie met het volk’ , gemist hebben. Daarom moeten we niet boos zijn op het volk dat niet voor ons kiest (ook al zegt hun denken dat ze dat eigenlijk wel zouden moeten doen), maar in eigen boezem kijken. Gelijk krijgen is nu eenmaal veel moeilijker dan gelijk hebben…

Vele vormen van duurzame ontwikkeling

Gisteren heb ik frietjes gebakken voor De Natuurfrituur. Met het groene busje reed ik naar Kruishoutem, waar ik frietjes verkocht aan de bezoekers van het Europees Cartoon Centrum . Er werd een eco-comedy film vertoond  ‘How to boil a frog’.  Twee ‘eeuwige scoutsjongens’  willen dat ook Kruishoutem mee gaat in de Transitie. Gelukkig voor mij, was zoon Ewout bereid mij te assisteren in deze opdracht, want frietjes bakken is fysiek toch zwaar werk…

Vrijdag kreeg ik een mail van een Europese denktank die een Economic Development Forum organiseert over Life Long Learning. Via de stad Gent waren ze bij LUDI educatieve winkel terecht gekomen, en de vraag was om het te komen uitleggen in Munchen…

En dan nog een nieuwsje uit duurzaamheidsland. VODO bestaat niet meer, lang leve VODO.  Het Vlaams Overleg Duurzame Ontwikkeling werd opgericht op het Kruispunt van twee agenda’s : ontwikkelingssamenwerking en milieu. Net zoals Arbeid & MIlieu opgericht werd op het kruispunt van arbeid (vakbonden) en milieu. En zo zijn er nog wel organisaties. Deze organisaties zijn meestal klein (van omvang, niet noodzakelijk van inhoud), weinig gekend bij het publiek en dus afhankelijk van enkele broodheren, vaak andere NGO’s.
De terugtredende overheid, de arme overheid ook in een overigens rijk Vlaanderen, zorgen ervoor dat iedere NGO moet stilstaan bij financiering, core business, werkbelasting en al die andere KPI’s.

En dus is nu het nu alle hens aan dek voor het behoud van wat is, zonder zijsprongen of extra muros projecten. Duurzaamheid is dus niet altijd ‘van lange duur’ maar soms ook  ‘licht, met weinig materiaal, tijdelijk, beperkt in tijd en ruimte…’.  Je maakt geen mast van beton als je weet dat je die maandelijks moet verplaatsen. En men heeft mensen de illusie gelaten dat ze ‘gebetoneerd’ zaten… Dat is niet erg netjes, en niet ‘sociaal duurzaam’. Maar juist in de wereld van NGO’s is ‘sociale duurzaamheid en goede HR’ een onderschoven kind… 

Vorige week donderdag was er een infosessie over ons Voedselteam in Macharius Heirnis. Zes nieuwe leden sluiten zich aan. En ik kon ook die avond gaan slapen met de gedachte ‘daar doe ik het voor’…