Ik woon in het nachtasiel voor vrouwen in Gent. Neen, ik ben niet dakloos of thuisloos. Er wonen geen asielzoekers in mijn huis. Mijn woning was een asiel voor arme vrouwen, gebouwd in 1892 en had die functie tot aan de 2de wereldoorlog. Toen kwamen de Duitsers en na de oorlog werd de Kerk (parochiale vzw) eigenaar en gebruiker van het asiel, zowel van het asiel voor vrouwen als het veel grotere gebouw voor mannen.
Ergens in de jaren ‘90 werd het gebouw opnieuw gebruikt als ‘asiel’, toen ik het huurde van de pastoor met de expliciete vraag om asielzoekers, al dan niet zonder papieren, op te vangen. Ik hield er een pleegzoon , Jonathan, aan over. Er kwam een eerste regularisatie na verloop van tijd. Maar na twee jaar was ik uitgeput en blut. Want er was geen structuur, geen financiering en een gebouw dat aan renovatie toe was. En toen ik er mee ophield, werd het gebouwencomplex verkocht.
Na aankoop van het vrouwenasiel, ben ik al meer dan 10 jaar bezig om het gebouw te saneren en renoveren. En opnieuw heeft het gebouw een semipublieke functie. Het is een thuis voor een aantal jonge mensen, er is een transitietuin in wording en ook mijn kantoor is thuis, wat een ecologische keuze is.
Wanneer ik naar de beelden kijk en lees over asielzoekers in de kou, kijk ik altijd ook om mij heen. En bedenk verhalen bij de ziel van mijn huis. En vraag mij af wanneer we eindelijk zullen handelen voorbij het louter caritatieve…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten