Vaak zijn ecologische keuzes ingegeven door een (welbegrepen) eigenbelang en sterke emoties omtrent wat welvaart en welzijn betekent in het eigen leven en hoe daartoe te komen. Dat is een diepe drijfveer en daar is niets mis mee. Anno 2012 heeft de ecologische levensstijl momentum gekregen omdat er veel onzekerheden op ons afkomen en we dus ons -op zeer verscheiden manieren- voorbereiden op (toekomstige) tekorten en verliezen. We geraken steeds meer gemotiveerd door de zoektocht naar 'wat goed voor ons is en hoe we ook straks aan onze behoeften kunnen voldoen'. Dat is op zich terecht, maar slechts het halve verhaal. Immers, ecologische keuzes kan je ook maken omdat je weet hoezeer de wijze waarop en de mate waarin je tot die behoeftebevrediging komt, schade toebrengt aan aarde en anderen. Je kan vervolgens kiezen om met minder impact meer te doen, ook al ervaar je dat als iets ten koste van jouw (vermeende) welvaart. Maar de drempel is dat we al enkele generaties lang het verliezen, de schaarste, de beperking, het neen krijgen niet meer ingeoefend hebben.
Natuurlijk is er ook de opdracht te werken aan systeemveranderingen. Dat betekent voor mij dat ik kies om structureel 'andere keuzes' te maken, met mogelijks meer relevantie en impactreductie dan 'plastiekloos' door het leven te gaan (bvb). In tegendeel, soms is kiezen voor plastiek veel duurzamer, het hangt van de context af. Het moment is gekomen om met zijn allen de 'organisatie van het eigen leven' te herdenken en op dat niveau te reorganiseren en daarbij, zoals bij elke reconversie, minstens tijdelijk te 'verminderen en verliezen'.
Wat ik heb aangevoeld in de voorbije jaren bij burgers in bewegingen, media en verenigingen allerhande, is de vraag naar 'vereenvoudiging van keuzes'. Als je geen shampoo meer gebruikt en tegen plastiek bent, dan weet je meteen wat jou te doen staat. Dit soort vereenvoudigingen op anekdotisch niveau mogen dan al een categorisatie zijn die moet helpen het leven te organiseren in een veelheid van keuzes en dillemma's, het heeft eigenlijk weinig te maken met de werkelijke 'paradigma shift' en de bijhorende systeemtransitie. Het is misschien wel een oefening die leidt tot minstens een draagvlak voor wat straks, dit jaar nog, op ons afkomt. En ik zie 2012 eerder als een kans dan als een angst. Maar dat komt natuurlijk omdat ik bijzonder goed geoefend ben in verliezen en neen krijgen...
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten