Opgewonden over energie…

Als reactie op een bijdrage op De Wereld Morgen van Eloi Glorieux  (Greenpeace, ex-Groen) en Sara Van Dyck (BBL), heb ik mij nog maar eens opgewonden over energie. Mijn toogtirade van gisterenavond ging daar ook al over. En toen was de kerncentrale in Japan nog niet ontploft. En ook op een artikel in de Standaard kon ik niet nalaten te reageren…

De belangrijkste reflex die een groot deel van de bevolking maakt, en ook veel technologisch optimisten en andere ingenieurs, is dat we niet kunnen weerstaan aan de 'wetmatigheid' van economisch groeidenken en daarmee business as usual. Ook in het stemhokje zal men steevast kiezen voor het vermijden van een verlieservaring, zelfs al biedt die andere keuze een mogelijke winst (in milieukwaliteit , in kwaliteit van leven). Men kiest nu eenmaal veel vaker voor de bekende weg van het ongeluk dan de onbekende weg van het (mogelijk) geluk. Dat mechanisme zit zeer diep en kunnen we niet ontkennen of veroordelen. We zullen ermee aan de slag moeten, onder andere door energiebehoefte, energievoorziening , energiesoorten, energieverbruik en de finale behoeftebevrediging waartoe ze dient anders te positioneren. Te beginnen met twee suggesties:
- begin met het verhaal met dat van de primaire energiebronnen , hun voorraad en de vraag naar/ behoefte aan intra europese energieonafhankelijkheid (en dus niet een Belgische of Vlaamse, want dit zou hetzelfde zijn als NY city zou zeggen dat ze geen 'Amerikaanse’ stroom zou willen)
- breng een apart verhaal voor alles wat huishoudelijk en gelijkgesteld verbruik is, en een ander verhaal over industriële afnemers. Zowel in energiezekerheid, in ecologische kost en baten, als in economische consequenties zijn die erg verschillend. Ze vragen  een andere benadering om oplossingen voor te stellen, een andere outcome ook.  En vooral, we kunnen  dan ook een sterk verhaal van opportuniteiten vertellen, ook technologisch én economisch.
Ik mag het dan in de feiten eens zijn met de schrijvers, wat niet zo verwonderlijk is, maar de vertaalslag naar de bevolking wil maar niet lukken. Het energiedebat is niet alleen een inhoudelijke strijd of een politiek -ideologisch gevecht, maar ook (en misschien vooral) een communicatie oorlog. Ik verwijt de groene kant hun 'voortdurende onhandigheid'  daarin en dan druk ik me nog voorzichtig uit.
Gelijk hebben is een stuk makkelijker dan gelijk halen, en tot nader order wil ik niet voorbij gaan aan  de democratie, hoe 'dom' die zich ook gedraagt…