Ik ben walgelijk zelfstandig...

Onderstaand gedicht van Annie MG Schmidt illustreert heel treffend mijn dagelijks dilemma ;-) Ik ben zo onafhankelijk. Ik ben ontzettend handig. Ik dop mijn eigen boontjes. Ik ben walgelijk zelfstandig. Ik kan mijn eigen giro’s doen. Ik repareer de klok. En ik herstel een stopcontact. En krijg niet eens een schok. Ik weet wat een obligatie is. En timmeren kan ik ook. Ik ben niet bang voor inbrekers. Ik neem gewoon een pook. Ik sta op mijn eigen benen. Ik kan op mijn tellen passen. Ik ben zo evenwichtig. Ik ben vreselijk volwassen. Maar soms dan lig ik 's nachts een poosje wakker. En denk: oh was ik maar een beetje zwakker. Oh was ik maar een kleine zwakke vrouw die steun zoekt bij een grote sterke man. Oh was ik maar een kleine zwakke vrouw, zo'n hulpeloos klein wezen dat helemaal niks kan. Ik wou zo graag eens huilen met mijn hoofd tegen een jas. Ik wou dat ik afhankelijk en heel erg zielig was. Ik had nooit iemand nodig en waarom denk ik nou: Oh was ik maar een kleine zwakke vrouw. Ik kan een plug slaan in de muur wanneer we gaan verhuizen. Ik stem altijd op Koekoek en ben niet bang voor muizen. Ik weet wat een carburator is en waar hij zich bevindt. Ik maak de schrijfmachine en raak niet verward in het lint. Ik rij veel beter dan een man. Ik kan een band omleggen. En hoe je moet parkeren, dat hoeft niemand mij te zeggen. Ik ga alleen op reis. Ik ga alleen naar het theater. Ik ben een evenwichtig mens. Dat zegt mijn psychiater. Ik ben niet bang voor slagen en voor dreunen. Maar soms wou ik zo graag op iemand leunen. Oh was ik maar een kleine zwakke vrouw die steun zoekt bij een grote sterke vent. Oh viel ik maar gewoon een keertje flauw met scènes en migraines en vreselijk verwend. Ik wou zo graag eens zeggen: schat ik kan dat niet zo goed. Ik wou dat hij dan zei: Ik zal je leren hoe het moet. Ik hoefde nooit bescherming en daarom denk ik nou: Oh was ik maar een kleine zwakke vrouw. (Annie MG Schmidt)