Congo

Ik zit steeds vaker op de trein. Gisteren nog tegenover een bejaarde franstalige dame. Ze had in Congo gediend. Eerst in Burundi, wat toch Congo niet was. In 1961. En na haar huwelijk in de hoofdstad van Zaïre les gegeven, onder Mobutu. "Maar we zijn terug gekeerd in 1974 omdat we er niets meer konden doen". De rest van hun gezamelijk leven werd verdeeld over de "papeterie" in een waals stadje en hun appartement aan de kust. De Vlaamse kust, waar ze ook nu haar dagen als weduwe slijt, een beetje eenzaam omdat ze het Vlaams een vreemde taal vindt en zeker het West-Vlaamse dialect. Bevend nam ze haar valiesje en stapte wankel naar de deur. Op weg naar een zoveelste begrafenis.
Ik wil naar Congo. En naar Tanzania. En naar Uganda. Ik wil zien en voelen wat Afrika doet met een mens en wat mensen doen met Afrika. En er dan over vertellen. Voor Trias, omdat het mijn vak is, maar ook voor mezelf.
Ik moet dringend herbronnen want ik wil niet het soort eenzaamheid van die dame ademen.