Er zijn nieuwe bewoners aangekomen in mijn huis. Engelachtig mooi zijn ze en ze zijn met drie. Eerst kwam de vader op bezoek, om kennis te maken. En om afspraken te maken: vrijwilligerswerk in ruil voor kost en inwoon voor hem en zijn gezinnetje. Enkele dagen later kwam hij aan, met bagage en dochter van drie. En de volgende dag kwam ook de moeder aan. Daar zitten ze dan, in de woonkamer. Drie kinderen eigenlijk, die amper met de voeten de grond raken en voortdurend lijken te vertoeven in hogere sferen, boven de lelijkheid van het triviale verheven. Een wonderlijk schouwspel, ook in de dialogen onder elkaar, wat mij eerst doet glimlachen maar mij ook zorgen baart.
Ik las tussen de lijnen van het voorafgaand mailverkeer toch een hoge nood. Na een jaartje 'rondreizen' zou het gezin terug in België willen wonen,stond er. Maar er bleek geen woonst voorhanden, en eigenlijk ook geen centen. En zelfs niet echt een 'statuut'. Hoe begin aan zoiets? Hoe kan iemand die is gevlucht uit het eigen bestaan, terug voet aan wal krijgen in het vaderland?
Dus heb ik hen aangemaand om echt te landen, om terug deel te nemen aan de samenleving in geven en nemen. Door te wonen, te werken, hun kind naar school te brengen en zichzelf te scholen. En door niet telkens weer te vertrekken in de zoektocht naar de Utopie, als vluchtheuvel, wanneer het leven een spiegel voorhoudt die ook schaduwkanten toont.
Het is voor mij een behoorlijk intensief experiment en het zal niet te lang mogen duren. Maar interessant - zijn tussen de zijnden- is het wel...
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten